Kirsten Gillibrand is de verstandige, ge-update versie van Hillary Clinton. Clinton 3.0 zo u wilt. De senator van New York – opvolger van Clinton (toen Caroline Kennedy, alweer zo’n naam) de pas werd afgesneden) – heeft naam gemaakt door het onder de mat schuiven van seksschandalen bij de militairen te bekritiseren.

Ze was de eerste die vorige maand, in retrospect, Billy Clinton alsnog veroordeelde voor zijn strapatsen. Zij trok gisteren aan de bel om Al Franken te dumpen.

Ziedaar een toekomstige presidentskandidaat. Als Clinton niet alles om haar heen had doodgetrappeld, had Gillibrand misschien al in 2016 kunnen aantreden, maar alles wijst erop dat ze in het pakket front runners zit voor 2020. En terecht.

Het ziet er naar uit dat senator Al Franken morgen gaat aftreden. De zevende klacht over zijn gedrag was aanleiding voor zijn collega’s in de Senaat om daarom te vragen.

He zou de tweede politicus zijn die vertrekt, de tweede Democraat. Ondertussen zit de pussygrabber in het Witte Huis en steunt Roy Moore, liefhebber van schoolmeisjes. Ook de moreel gehandicapte Mitch McConnell is nu een fan van Moore. Alles om de meerderheid te behouden om het land verder kapot te maken.

Democraten zijn tot nu toe consequenter dan Republikeinen. Maar ik moet zeggen dat ze daar maar beter niet al te hard op kunnen tamboereren zolang Bill Clinton een gerespecteerde oude vieze man blijft. Het heeft weinig zin om twintig jaar na dato te zeggen: ja hij had moeten vertrekken. Maar tegelijkertijd is het wel goed dat er geen verjaringstermijn is voor ongepast gedrag van een president.

De erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël is een onderwerp dat Trump uit het hart gegrepen is. Niet omdat het hem wat uitmaakt waar die hoofdstad is, maar omdat hij er opwinding mee veroorzaakt.

Niet zomaar opwinding, verontwaardiging bij progressieve joden in Amerika, bij Palestijnen en bij de steeds grotere aantallen mensen, zowel in Amerika als in Europa, die weinig op hebben met het Israël van Nethanyahu.

Heerlijke dag voor de psycho, kortom. Iedereen in de gordijnen vanwege de belastingwet voor de plutocraten, vanwege Roy Moore, vanwege Jeruzalem. Zo voelt het even alsof er geen Ruslandonderzoek is.

Om hun adembenemend cynisme nog eens te onderstrepen, steunen de Republikeinen, de Speaker incluis, nu Roy Moore, beschuldigd van meervoudige seksuele strapatsen met jonge meisjes, sommige onder de 16.

Iemand nog verbaasd? Nee, natuurlijk niet.

President Donald Trump mag een incompetent en gevaarlijk onthecht dwaallicht zijn, de Republikeinse Partij die hij leidt heeft zojuist het doel bereikt waarnaar ze al decennia streeft. De nieuwe belastingwet die met hervorming niets te maken heeft, legt voor de komende tien jaar het ideaal van de partij vast: lage belastingen en een kleine overheid. Wat je er ook van mag denken, de leugens en de arrogantie van de macht zijn indrukwekkend, en het resultaat is inderdaad historisch. Het zet de Verenigde Staten vast op een traject dat niet alleen het land fundamenteel ondermijnt maar de positie van Amerika in de wereld definitief op een zijspoor zet.

Dit is niet het succes van de populist die werd gekozen om boze kiezers te helpen. Dat doet dit plan niet en de president weet het – voor zover hij inzicht heeft. Trump heeft zojuist zijn kiezers laten weten dat ze beet genomen zijn. Het is niet zeker dat die boodschap daar ook doordringt, het zal tijd vergen. Dit is het succes van de moderne Republikeinse Partij die nu de gevangene is van grote geldschieters en schaamteloos de belangen van de rijken en machtigen behartigt. Deze belastingwet doet wat de anti-overheidsactivist Grover Norquist jaren geleden als ideaal stelde: de overheid zo klein maken dat hij in een badkuip verdronken kan worden. Het klinkt dramatisch en het is dramatisch: de Amerikaanse overheid is vorige week de nek omgedraaid. Er is geen ruimte meer voor beleid.

De argumentatie de afgelopen weken was een aaneenschakelijking van gotspe’s en charades. Dezelfde politici die eindeloos zeurden over de vreselijke overheidstekorten als Democraten regeerden, hebben nu een nieuw gat gecreëerd. Dezelfde politici die tijdens de economische crisis van 2008/2009 toen de economie kelderde en de werkeloosheid omhoog sprong weigerden een stimuleringsprogramma door te voeren, claimen nu groei aan te jagen op een moment dat het land een ongekend lange groeiperiode doormaakt en de arbeidsmarkt krap is. Dezelfde politici die deze wet doorvoerden gaan volgende week claimen dat de overheidsuitgaven radicaal teruggedraaid moeten worden omdat dat tekorten te hoog oplopen. Dezelfde politici die de tegenpartij verweten er wetgeving door te jassen zonder breed overleg en zonder brede steun, doen precies dat. Zelfs John McCain, vaak omhooggestoken als het geweten van de Senaat (volkomen onterecht), liet zich kennen als de opportunist die hij uiteindelijk is. Susan Collins uit Maine, Jeff Flake uit Arizona, critici van Trump en van het hartvochtige beleid: ze gingen door de pomp. Er zijn geen weldenkende Republikeinen meer over.

De verlammende polarisatie in de Verenigde Staten heeft vele redenen en beide partij dragen schuld aan dat probleem. Maar de vreselijke uitdrukking ‘de waarheid ligt in het midden’ geeft hier een misleidend beeld. Het is de Republikeinse Partij, nota bene de partij van Abraham Lincoln, Theodore Roosevelt en Dwight Eisenhower, die Amerika kapot maakt. Het valt te betogen dat de desastreuze ondergang van Richard Nixon de Republikeinen op dit pad zette, maar evengoed kan het begin van deze ontwikkeling gelegd worden bij Ronald Reagan. De man die goede sier maakte met de onzinstelling dat het grootste probleem dat een Amerikaan kon meemaken was dat iemand van de overheid op je deur klopte en zei ‘ik kom om te helpen’. Het ging erin als koek, maar het bleef onzin, zoals arrogante Texanen, meegaande bewoners van Florida en arme zielepoten in Puerto Rico sinds de recente stormen weten.

Het was Newt Gingrich, onvermoeibaar verdediger van de man in het Witte Huis, die in de jaren tachtig begon met de verschroeide aarde tactiek die hem en de Republikeinen in 1994 de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden opleverde. Sindsdien is iedere vorm van beschaafde omgang met de oppositie maar ook elke pretentie van het vertegenwoordigen van een algemeen belang door de Republikeinen verdwenen. President Bush verlaagde in 2001 en 2003 al belastingen voor de rijken met als enig gevolg grote tekorten en de Republikeinen blokkeerden alles om de gevolgen van de deels door hun sponsors veroorzaakte crisis van 2008 op te vangen. Ze kunnen nu oogsten. De ondoordachte uitspraak van het Supreme Court in 2010 dat ondernemingen onbeperkt geld mogen steken in de politiek, versterkte hun greep op de macht.

Het is een bittere oogst. Dit treurige land, met instortende bruggen, kapotte wegen, een belabberd internet, een vernietigende drugscrisis met alleen al in 2016 65.000 doden (meer dan de hele oorlog in Vietnam aan Amerikaanse doden kostte), een kolonie die aan zijn lot wordt overgelaten, met onbewoonbaar dure grote steden, miljoenen onverzekerden, belabberd openbaar onderwijs, zonder ook maar één behoorlijke trein, maar mét belastingvehikels voor investeerders, lage belastingen voor de hoogste inkomens, onbelaste overdracht van vermogen op volgende generaties en een arsenaal aan subsidies voor zakelijke belangen, met een patroon van massamoorden: dit treurige land is het product van zogenaamd conservatief denken dat het sinds de jaren tachtig in de greep heeft. Amerika heeft geen samenhang meer, het kan alleen nog maar uit elkaar vallen. En wie denkt dat een land met een permanente binnenlandse crisis, met een samenleving waarin de rijken lak hebben aan de rest, wie denkt dat dit land een dominante rol in de wereld kan spelen zal bedrogen uitkomen.

President Trump is een dommekracht, de leiders van de Republikeinse Partij zijn de slimmeriken. Tot nu toe kon ik denken dat Trump niet zozeer een voorbijgaand fenomeen zou zijn maar in elk geval niets tot stand zou kunnen brengen. Ik kon de illusie koesteren dat er Republikeinse politici waren die het belang van het land niet ondergeschikt wilden maken aan hun geldschieters, voldoende politici in elk geval om de ergst mogelijke ontwikkeling te blokkeren. Ik had natuurlijk beter moeten weten. Het was Senaatsleider Mitch McConnell die in strijd met elke grondwettelijke intentie een zetel in het Supreme Court openhield en zo de verkiezingen besliste. Hij zal er de komende drie jaar ongetwijfeld nog ideologische rechters aan toe kunnen voegen. Zeker, de Democraten kunnen winnen in 2018, en misschien in 2020, maar in de tussentijd is Amerika verder uitgehold. De nu ingezette veranderingen zijn moeilijk ongedaan te maken, tenzij zich echt een crisis voordoet van jaren dertig proporties. Te vrezen valt echter dat er eerder sprake is van een crisis in slow motion die pas onderkend wordt als het te laat is.

We mogen ons zorgen maken over Noord Korea en de kans op een confrontatie met Iran, maar de echte ramp heeft zich afgelopen week voltrokken. De Republikeinse Partij heeft het beleid voor jaren vastgezet. Precies wat de ideologen en de sponsors van de partij wilden. Kiezers hadden er niets mee te maken, noch een gevoel voor algemeen belang of voor samenhang in de samenleving. Als we later terugkijken kunnen we heel precies vaststellen waar de definitieve ondergang van de Verenigde Staten begon: toen kortzichtige, graaiende hebzucht zijn wil oplegde aan de rest van Amerika.

De omgekeerde Robin Hood wet die de Republikeinen er vorige week doorjasten, bevat heel veel, heel speciale regels voor heel speciale industrietakken.

Hier een aardig verhaal over de familiebanden tussen Republikeinse senatoren en de lobbyisten en wat die lobbyisten gedaan kregen.

De psycho baas van de roversbende maakte het zichzelf zaterdag weer moeilijk door te tweeten dat hij Flynn ontsloeg omdat hij loog tegen de FBI. Eh. Dat had hij niet moeten/kunnen weten en als hij het wist dan was dat een probleem.

De jurist van het Witte Huis, die nooit zo dom geweest kan zijn, offerde zich op door te zeggen dat hij de tweet vooraf had goedgekeurd. Het is een raadsel waarom iemand zich opoffert voor een man die geen enkele andere loyaliteit kent dan aan zichzelf, maar goed.

Tweets van Trump die goedgekeurd zijn? Als u dat gelooft heb ik nog een sinterklaas in de aanbieding.

Deze regering is een blamage voor een beschaafd land of zou het juist een passende regering zijn voor een land dat de weg kwijt is?

De Flynn bekentenis is een mooi begin van het spoor dat naar de Trump campagne leidt, niet per se naar de psycho, die vermoedelijk lang niet alles wist, maar wel naar zijn pogingen om later Flynn uit de wind te houden.

Als Flynn dit bekent, dan heeft hij meer problemen waarvoor hij nu wordt gevrijwaard. En als hij de laagste in de keten is, dan zijn er hogere types die als volgende op de lijst staan voor Mueller. Jared Kushner is de meest voor de hand liggende opdrachtgever, maar misschien zijn er andere kandidaten uit de Trump sfeer.

In de WP ontvouwde een columnist de theorie dat Trump over allerlei andere dingen stennis schopt als er iets groots dreigt. Volgens deze theorie zou de fascistisch getinte onzin van deze week, plus allerlei tweets over sexueel misbruik, erop hebben gewezen dat er iets aan zat te komen. Flynn dus.

Gemengd weekend dus voor de psycho. Hij heeft eindelijk wat bereikt, een zakkenvul belastingverlaging voor zijn klasse, en hij dreigt verder weg te zinken in het Rusland schandaal.

Sta me toe even mijn frustratie te uiten. Mijn boek Geschiedenis van de Verenigde Staten kwam uit in de laatste week van september. Het loopt goed, maar om echt onder de aandacht van mogelijke lezers te komen moet je besproken worden. Het is voor bijna alle schrijvers te hoog gegrepen om binnen te dringen in het wij-promoten-elkaar complot van Pauw en DWDD, maar ik had toch mogen hopen dat de serieuze dagbladen, NRC en VK voorop, mijn boek zouden bespreken.

Niets, noppes. Ik weet niet waarom ik deze keer optimistisch was over mogelijke besprekingen. Mijn laatste drie boeken zijn door de NRC helemaal niet besproken, ook al nam een uitgever de moeite en het risico om een Nederlandstalige biografie van Lincoln uit te geven. Mijn Founding Fathers, idem, is wel in de VK besproken maar verder nergens.

Voor het eerst sinds de jaren tachtig verschijnt een geschiedenis van de VS, niet onbelangrijk in de tijd van Trump, een uitgever noemt de moeite en het risico om zo’n zwaar project op te zetten, en de reacties zijn mager. OVT gaf niet thuis, hoewel ze me vorige keer hadden uitgenodigd om over het nieuwe boek te komen praten (dat doen ze vaak, toen ik een biografie van Ruijs de Beerenbrouck publiceerde, zou ik ook welkom zijn – bleek niet meer operational toen het erop aankwam). Het Oog op Morgen is de enige die er op de radio aandacht aan besteedde. Ik weet wel dat de bazen van Radio 1 hebben verordonneerd dat je meer 1 keer over een boek mag praten (wat overigens niet geldt voor bekende Nederlanders), maar toch.

Sorry als ik u ermee lastig val. De boekenbusiness is lastig. Hoe kun je van uitgevers verwachten dat ze nog de moeite nemen voor interessante projecten als de kranten niet eens bespreken? Ik moet het hebben van mond tot mond. Het gebeurt maar het zou zoveel plezieriger zijn als de kranten een serieuze, kritische bespreking gaven.

Zo, nu is het officieel: je kunt de politiek kopen. De Koch broertjes en talloze andere grootgevers aan de Republikeinen krijgen waar ze op uit waren: een feest voor de hoge inkomens. De belastingwetgeving die er nu doorgejast is, is asociaal en zal de samenleving tot in lengte van jaren verlammen, maar dat is waar de Republikeinse Partij voor bestaat.

We hoeven ons geen illusies meer te maken – als iemand dat nog deed. John McCain stemde voor, nadat hij een half jaar lang de heilige pias uithing over procedures, de eer van de senaat en meer van dat soort praatjes voor de vaak. Susan Collin, senator voor Maine, hangt de noordoostelijke gematigde conservatief uit maar stemde keurig voor. En de winnaar in deze groep van hypocriete destructieve lui: Jeff Flake, senator voor Arizona, die een heel boek volpende met kritiek op Trump en in 2020 kandidaat wil zijn voor het presidenschap, bleek geen geweten te hebben.

Het probleem van deze wetgeving is niet enkel het zakkenvullen van de elite, de psycho voorop, maar vooral het lamleggen van de overheid. De enorme tekorten die zullen volgen, de crisis bij de volgende recessie, zullen elke mogelijkheid van beleid de nek omdraaien. Ziektekostenverzekering is weer terug bij af, de schande van tientallen miljoenen onverzekerden in het rijkste land ter wereld. De infrastructuur blijft beschamend: om maar iets te noemen, geen enkele hoge snelheidstrein in het rijkste land ter wereld. Wel weer bakken met geld naar defensie.

De Republikeinen hebben nu wat ze wilden, de enige reden waarom ze voor Trump kozen. Never mind die suckers van kiezers die zich door Trumps cultuuroorlog laten opjuinen om voor hun eigen ondergang te stemmen, het zijn de kiezers die belastingen en anti overheidsdenken de hoogste prioriteit geven, plus de evangelische singel issue stemmers, die nu hebben wat ze wilden. Ik weet niet of het per se goed is Trump. Die hebben ze nu niet meer nodig. Liever hebben ze een echte Koch-acoliet als Pence.

Voor de rest van de samenleving zit er niets anders op dan in verkiezingen te laten zien dat de kiezers het niet eens zijn met de destructie van Amerika. Ik reken er niet op. Amerika is een samenleving in verval en gisteren kreeg dat verval een extra zetje.