Ik wantrouw mezelf altijd als ik vaststel dat ik een hekel heb aan Chris Froome. Niet aan de persoon, maar aan de man die met een ijzersterke ploeg een spannende ronde weet dood te maken. Misschien is het een vaag gevoel dat winnaars niet te veel moeten winnen (Amstrong tartte de duivel door meer dan vijf keer te winnen).

Misschien was het de wij-doen-geen-doping houding van deze heilige boontjes. Nu je achteraf hoort dat Froome toen hij op instorten stond in de Ronde van Spanje de ademhaling wat opvoerde. En Contador maar ploeteren.

Wielrennen blijft problematisch. Als de sport al niet wordt doodgemaakt door teveel media aandacht (hele etappes uitzenden is waanzin) of door een Ronde van Italië in Israël te laten beginnen, dan is het door het onontkoombare geurtje van misbruik. Na Contadors biefstuk avonturen kan het resultaat van Froome’s overtredingen – bewust – niet anders zijn dan een schorsing en het wegnemen van zijn einduitslag.

Toegegeven, Alabama is niet het meest vooroplopende deel van de belangrijkste westerse democratie. En met een aan samenzweerderitis lijdende psycho als president, een man die nog steeds denkt dat fraude hem beroofde van meer dan drie miljoen stemmen, is het niet verrassend dat in Alabama problemen opdoken voor bona fide kiezers.

Een artikel in Slate laat zien hoe de Republikeinse (natuurlijk) secretary of state van Alabama de kieslijsten de afgelopen jaar wat heeft opgeschoond. Alabama behoort tot de staten die een lange historie hebben van opgeschoonde lijsten, politiemensen bij kiesbureaus e.d. Lees dit verhaal en je realiseert je wat er gebeurt in staten als Texas, North Carolina en Wisconsin waar ze met de kieslijsten rommelen.

Misschien had Roy Moore gelijk en was de uitslag afgelopen dinsdag niet juist – had hij met een veel groter verschil moeten verliezen.

Het lijkt erop dat de Republikeinen stug doorgaan op het pad van zelfdestructie, waarbij ik ze overigens alle succes wens.

Het gedrocht dat belastingwet heet, schijnt nu door de Huis-Senaats conferentie te zijn goedgekeurd, met als extraatje nog een extra belastingverlaging voor de hoogste inkomens – geen mitsen of maren, gewoon, recht voor zijn raap. Hoop dat sommige Republikeinse senatoren nog tot inkeer komen zou veronderstellen dat ze nadenken en een algemeen belang zouden onderkennen. Daarvoor is geen bewijs.

Verder spannen ze zich vooral in om de FBI te ondermijnen en het Rusland onderzoek van Mueller verdacht te maken. Ik vermoed dat dat aardig lukt bij de partijdige achterban maar dat ze een stevige constitutionele crisis afroepen als ze de psycho zouden steunen in het de nek omdraaien van het Mueller-onderzoek. Maar het geeft eens te meer aan dat deze Republikeinse Partij geen maat kent en meeglibbert op het pad naar autoritair bestuur waarop Trump aan het schuiven is.

Steve Bannon krijgt de schuld van het debacle in Alabama (zoals viel te verwachten zorgde de psycho dat hij altijd gelijk had: hij had altijd wel gezegd dat Moore geen kans had, daarom steunde hij Strange tot hij Strange niet meer steunde). Zijn uitgesproken campagnestatements in Florida, afgelopen maandag, laten zien dat het ene seksuele roofdier alle steun gaf aan het andere. Of het een afstraffing is voor Trump en Trumpisme, of enkel een afstraffing voor een ethisch gehandicapte kandidaat die zelfs voor een ethisch gehandicapte partij problematisch was, is niet eens belangrijk. Het gaat om het resultaat.

Persoonlijk hoop ik dat de psycho Bannon blijft steunen bij het kapot maken van gematigde kandidaten voor de Republikeinen en ook kritiek op McConnell en zijn plutocratische wrecking crew is welkom. Niets is mooier dan zelfdestructie door een uitzonderlijk destructief persoon, die geholpen wordt door een partij die al dertig jaar niets constructiefs heeft geproduceerd.

De overwinning van Doug Jones in Alabama is het beste nieuws dat de wereld dit jaar over Amerika heeft gekregen. Het nieuws is dat de morele vervuiling die onder de psycho president de norm is geworden een grens heeft. Roy Moore overschreed die grens.

Politiek gezien is het natuurlijk een heerlijke uitslag. Niet alleen Trump kreeg een blauw oog, ook Steve Bannon staat in de zeik. De chaos promotor probeerde zijn karretje op te zetten in een staat waar de afkeer van Democraten (die van de burgerrechten, weet u wel) zo groot is dat een overwinning gemakkelijk leek te halen. Eerst haalde Bannon de zittende senator onderuit die door Trump werd gesteund. En nu is hij verantwoordelijk voor het verlies van een zetel.

Want verlies, dat is het. Met een meerderheid van maar één zetel wordt de onderhandelingsmacht van Republikeinen die soms opvliegers hebben waarin ze verlangen naar goed beleid, McCain, Flake, Collins, aanzienlijk groter. Of het belastinggedrocht waarmee ze ons opgezadeld hebben alsnog sneuvelt waag ik te betwijfelen, maar je weet maar nooit. Susan Collins weet inmiddels al dat ze genaaid is door haar collega’s, de vraag is of er gevolgen aan durft te verbinden.

Voor de Democraten was het hard nodig een overwinning te boeken. Maar het is niet voldoende want je kunt niet zeggen dat Jones een voorbode is van een nieuwe, frisse, van ideeen sprankelende Democratische Partij is. Nu is het zaak dat een paar mogelijke kandidaten in 2020 de programmatische agenda oppakken. Garcetti, Gillibrand en Harris hebben al van zich laten horen, de enige met echt programmatische stuff is Garcetti.

Deze overwinning biedt iets meer hoop dat in 2018 meerderheden in Senaat en Huis gehaald kunnen worden, al was het maar omdat blijkt dat je de opkomst (van zwarte kiezers in Alabama) wel degelijk kunt opjagen als je de strijd maar interessant genoeg maakt. Maar het is enkel een eerste stap, er moet nog veel gedaan worden.

Of hier de populistische revolutie tot stilstand is gebracht zoals de krant zonder mening verkondigd, betwijfel ik. Die revolutie was al ingeleverd toen Trump zich opknoopte aan de traditionele GOP agenda. En deze verkiezingen gingen over karakter en ethiek niet over populisme en leugenagenda’s. Er was geen revolutie en hij is dus ook niet tot stilstand gebracht. De gestadige erosie van normen is tegen een grens aangelopen maar de bedreiging van de rechtstaat en de democratie door deze partij en deze president is onverminderd groot.

Dit is het Amerika van Roy Moore, Jeff Sessions en Donald Trump: een van onze advocaten is een jood, we praten wel eens met iemand die zwart is. Nee, hoor, we zijn helemaal geen bigots. Dice madame Moore.

De Republikeinen mogen trots zijn op zo’n vaandeldrager.

Dinsdag in De Morgen (België)

De senaatverkiezing in Alabama kan voor de Republikeinen weinig goeds opleveren. Winnen ze dan krijgen ze er een ethisch gehandicapte en extreem eigengereide senator bij. Verliezen ze dan slinkt hun meerderheid tot 51 zetels, lastig bij de eindstemming over de belastingwet. Het is een complex verhaal waarin vele factoren samenkomen die de Amerikaanse politiek zo problematisch maken.

Dat begint met de geschiedenis van racisme in Alabama. Hier bepaalde segregatie van blank en zwart het dagelijks leven en vonden in steden als Sela, Montgomery en Birmingham de grote confrontaties plaats in de strijd om burgerrechten. Alabama was de staat van de ultra-racistische gouverneur George Wallace én die van Rosa Parks, de vrouw die weigerde op te staan in de bus.

Deze senaatzetel is vacant omdat Jeffrey Sessions, zelf niet van racistische smetten vrij, minister van Justitie werd in de regering-Trump. De gouverneur van Alabama benoemde een opvolger, Luther Strange. Die gouverneur, een evangelische hardliner, moest aftreden wegens een seksschandaal, waarna zijn opvolger voor vandaag tussentijdse verkiezingen beval.

In de Republikeinse voorverkiezingen werd Strange, een betrouwbaar saaie senator, verslagen door Roy Moore, die als rechter in Alabama tot twee keer toe werd ontslagen wegens schending van de rechtsstaat. Om het Republikeinse establishment dwars te zitten, steunde Steve Bannon, de ontslagen assistent van president Trump, de eigenlijk niet-gewenste Moore. Grijnzend zag Bannon vervolgens hoe het establishment zich achter Moore schaarde onder het motto: elke Republikein is welkom.

Dat werd iets lastiger toen Moore tijdens de campagne werd beschuldigd van onbetamelijk gedrag met schoolmeisjes, te veel verhalen om in het Harvey Weinstein tijdperk te negeren. Dat vond zelfs de Republikeinse top, onder wie senaatsleider Mitch McConnell. President Trump, zelf niet van onbesproken gedrag, had geen moeite zich voluit achter Moore te scharen, met als argument dat de Republikeinen zijn zetel niet konden missen. Daarna liet McConnell elk resterend principe varen, de uitslag overlatend ‘aan het oordeel van de kiezers van Alabama’.

Die kiezers zouden vandaag zomaar zouden kunnen kiezen voor de Democraat Doug Jones. Aanvankelijk leek hij kansloos, hoewel hij als conservatieve jurist goed past in het politieke plaatje van Alabama. Wat pleit voor Jones was dat hij in 2000 als openbare aanklager alsnog de Ku Klux Klan leden voor het gerecht kreeg die de kerkbom plaatsten die in 1963 in Birmingham vier meisjes doodde. Misschien gaan de zwarte kiezers dit jaar de doorslag geven.

De coalities rond deze verkiezingen hebben bizarre vormen aangenomen. Steve Bannon verklaarde via Moore de oorlog aan Washington, president Trump was juist tegen Moore. Nu staan Bannon en Trump zij aan zij in een poging de meerderheid van de swamp-partij te redden. Swamp-leider Mitch McConnell slikte al zijn bezwaren in met hetzelfde doel. De evangelische kiezers van Alabama sloten een deal met de duivel om Moore te blijven steunen. Zolang hij maar bijbelvast en anti-abortus, antihomo en antimoslim was, kon hij bij hen geen kwaad doen.

Inhoudelijk heeft deze verkiezing inmiddels geen betekenis meer. Het gaat puur om de uitslag en de verhoudingen in de Senaat. Winst brengt de Democraten één zetel dichter bij een goed resultaat in 2018. Het zou ook duidelijk maken dat er grenzen zijn, zelfs in de Trump-tijd. Als Moore wint houden de Republikeinen hun zetels maar krijgen er een besmeurde collega bij die elke keer als hij spreekt de klachten over de president zelf zal onderstrepen. Maar dit zijn verkiezingen die passen in dit jaar van Republikeins opportunisme: behoud van de meerderheid in de Senaat is het doel, zonodig met een besmeurd type als Ray Moore.

Nou en of ze kandidaat is in 2020!

Senator Kristen Gillibrand ging vanavond nog een stapje verder: ze riep Trump om af te treden. Het zal niet zoveel opleveren als haar oproep aan Al Franken om het voor gezien te houden, maar de druk op Trump neemt toe.

Natuurlijk zal Trump nooit aftreden, in elk geval niet om deze reden. Maar wat Gillibrand doet is slim. Ze maakt hem het leven moeilijk op een terrein waar hij zich met zijn gebruikelijke bully tactieken niet goed kan verdedigen. Amusant, op zijn minst.

In de NRC vandaag: Het einde van een wereldmacht, geen prettig gezicht.

Klik hier.

Nou nog een bespreking van mijn boek.

De boze blanke kiezers die Trump  een jaar geleden in het zadel hielpen kunnen misschien afhaken (ik ben daar minder optimistisch over dan Ian Buruma in de NRC, die dat wel haast zeker lijkt), het is duidelijk dat Trump minstens één groep in zijn achterban heeft die de grond waarop hij loopt, zal kussen: de evangelische kiezers. De erkenning van Jeruzalem als hoofdstad bediende hen op maat. Dat gold ook voor de benoeming van Neil Gorsuch, de Supreme Court rechter van wie ik vermoed dat hij een nogal desastreuze ideoloog zal blijken te zijn, de anti-abortus praat in het ministerie van Volksgezondheid en de handenopleggingen in het Oval Office. Al komen er honderd vrouwen naar voren die Trump een vieze handtastelijk man noemen en het kunnen bewijzen, deze bijbelfreaks zullen hem blijven steunen.

Na de belastingwetgeving-als-georganiseerde-diefstal kan Trump ook geen kwaad meer doen bij de lobbyisten en de plutocraten die zijn campagne financierden. Voeg daaraan toe de ideologische anti-overheids, pluto-vleugel van de GOP, onder leiding van oliemannetjes Ryan en McConnell, en je komt ongeveer aan de 40 procent die Trump een goede president vinden.

Persoonlijk geloof ik niet in een tweede termijn. Als Trump 20 januari 2021 levend haalt, zal hij liever met pensioen gaan – big, big success. Bijbelfreak Pence staat klaar om het over over te nemen (deze week bleek dat Pence al bezig was met een coup na de pussytape) en als die in november 2020 verliest, dan kan Trump dat toeschrijven aan whatever, niet zijn pakkie an.

Deze populist is zelfs als populist een valse profeet. Hij is gewoon een belangenbehartiger van de rijken en doet dat deels door de evangelische malloten, die je altijd voor je karretje kunt spannen met cultuur onderwerpen, in zijn hok te houden. Reken erop dat er meer komt voor deze lui. De boze blanke kiezer is nu al genaaid door de man die ze als redder binnenhaalden. Maar het duurt lang voordat je mensen ervan overtuigt dat ze op de verkeerde persoon hebben gestemd.

Maar alle analyses over populisme ten spijt, we zien hier een president die gewoon een traditionele zakkenvullende Republikein is.

Meer weten over Kirsten Gillibrand, de vrouw die ik gisteren Clinton 3.0 noemde?
Klik hier voor een portret in Politico.