Het was een beetje raar om een Amerika deskundige te horen vertellen dat Trump zich precies zo ‘realistisch’ in zijn buitenlandse politiek had getoond als hij indertijd voorspeld had. Raar omdat blijkbaar is vergeten dat Trump alle bondgenoten schoffeerde, niet een keer maar meerdere keren, een hele Pacific strategie overboord zette en het liefst omgaat met autoritaire types zoals hij.

Het Witte Huis was en is een chaotisch geheel. Daarvoor is Bannon niet nodig. Generaal Kelly is er nu ook aan onderdoor gegaan, generaal McMaster was degene die in de Wall Street Journal de ratio voor een America First beleid uiteen zette – samen met Gary Cohn, de economisch adviseur die er lullig bijstond toen Trump de neonazi’s verdedigde. Lees het verhaal over een van Trumps apprentice kandidaten die nu een functie heeft in het Witte Huis en 36 deelnemers aan haar trouwfeest losliet in de burelen.

Raar om Trump in de vergelijking te zien met Richard Nixon – niet wat pathologie betreft maar wat ‘realisme’ betreft. Het moet die vreemde Europese aanvechting zijn om Nixon/Kissinger als het toppunt van verstandig, realistisch beleid te zien. Die bewondering  was in hun jaren het geval en blijkbaar heeft de realisering van de onnodige doden in Vietnam en diverse dictaturen niet tot andere gedachten geleid. Meer realisme, meer Nixon! Watergate, kleinigheidje, nooit begrepen door de Europeanen.

Raar dan ook dat het vertrouwen in de Amerikaanse democratische beperkingen op een narcistische malloot zo groot is. Als deze tien maanden iets hebben laten zien dan is het dat Trumps partij een verzameling lafhartige labbekakken is, van wie in een noodsituatie niets valt te verwachten. Raar dat een man die dagelijks de civic society ondermijnt waarop een democratie rust met zoveel vertrouwen kan worden begroet.

Raar en fascinerend. Goed om eens wat van een deskundige te horen want ik had dat allemaal niet kunnen bedenken.

Deze verkiezingsdinsdag is goed afgelopen. De Democraten moeten staten terugwinnen, gouverneursposten. Dat moet in het algemeen maar vooral omdat in 2020, na de volkstelling, de kiesdistricten worden heringedeeld. Ze wonnen gisteren in Virginia en New Jersey, beide cruciale staten in de presidentsverkiezingen van 2020.

In Virginia ging het beter dan verwacht, 54 tegen 45 procent, en grote winst in het staatscongres, mogelijk zelfs een meerderheid.

De Republikeinse kandidaat, Ed Gillespie, ex-partijvoorzitter, had had een smerige campagne gevoerd met pogingen om de confederale standbeelden en vooral Hispanic bendes een onderwerp te maken. Het lukte niet en de psycho tweette vanuit Korea dat het kwam omdat Gillespie, de Republikeinse ex voorzitter van de partij, had geweigerd Trump te omarmen. Maar terwijl Gillespie Trump nooit noemde gebruikte hij wel Bannon-tactieken. En de heilige Mike Pence had campagne voor hem gevoerd.

Zoals altijd maakte de psycho het allemaal over hemzelf. En het ging over hem. Daarom won de Democraat.

In Maine werd een uitbreiding van Obamacare aangenomen. Planned Parenthood voerde serieus campagne in Virginia tegen de kandidaat voor lt gouverneur die in de senaat had voorgesteld dat wie abortus wilde een intravaginaal onderzoek moest ondergaan om te luisteren naar de ultrasound geluiden van de foetus.

New Jersey was gemakkelijker. Het Chris Christie koninkrijk was al in terminaal verval, nu hebben de Democraten het gouverneurschap en ze houden het staatscongres. Nog 33 staten te gaan.

Charlotte, South Carolina, het hart van de slavocratie die de Burgeroorlog veroorzaakte, koos voor het eerst in zijn geschiedenis een zwarte burgemeester.

Paul Ryan, de Speaker van het do nothing congress, betoogt vandaag dat bidden echt helpt. Weer een massamoord, bidden doet er wat toe.

Mij maakt het onpasselijk. Deze mensen die daadwerkelijk wat zouden kunnen veranderen in het enige land in de wereld waar deze massamoorden vrijwel wekelijks plaatsvinden, die elke keer weer dezelfde riedel afdraaien: het doet pijn, onze harten zijn bij de slachtoffers en hun familie, we bidden. En volgende week weer. En de week daarna. Het helpt, ziet u.

De psycho, ook al zo’n biddend type, riep vanuit Zuid Korea dat honderden anderen zouden zijn doodgeschoten als een andere bewapende Texaan niet had geschoten. Geen greintje bewijs maar Trump heeft oog voor het wilde westen.

Het wordt tijd dat mensen die in bidden geloven eens gaan bidden dat deze volkomen te vermijden slachtingen zo veel mogelijk beperkt gaan worden. Iedereen weet wat daarvoor moet gebeuren (nou ja, behalve die attorney general van Texas die iedere kerkbezoeker een wapen wil geven). De evangelische bijbelgooiers, natuurlijke bidtypes, zijn de meest fervente achterban van deze president.

Volgende week weer. Echt, het helpt.

Hoe bestaat het dat Hillary Clinton op 8 november 2016 verloor van een hork, een gestoord type? Alles op en afgetrokken is er maar één simpel antwoord: ze verloor omdat ze meedeed. Ze was gedoemd te verliezen, als er zoiets is. Ze had nooit de kandidaat mogen zijn. Maar probeer dat maar eens duidelijk te maken aan een Clinton.

In haar boek What Happened probeerde Clinton het in september 2017 op een rijtje te zetten. De voorspelbare schuldigen passeerden de revue. FBI-directeur Comey die vlak voor de verkiezingen nog eens de aandacht vestigde op Clintons email problemen. Bernie Sanders die tijdens de voorverkiezingen emoties losmaakte met volgens Clinton onrealistische beloftes. Trump zelf met zijn onorthodoxe maar effectieve campagne en zijn bereidheid om elementaire beschaving overboord te zetten. Ze verloor, schreef ze, omdat ze geen contact kreeg met de kiezer. Omdat ze weliswaar uitgewerkte beleidsplannen had maar die niet kon samenvatten in een visie. En ten slotte, ze verloor omdat ze vrouw was.

Behalve het laatste was dit allemaal waar, maar Clinton begreep het nog steeds niet. Ze verloor omdat ze meedeed. Clinton is zo’n typisch geval van een politicus die één campagne te veel voerde. Haar jaar was 2008. Ze miste toen de boot, deels om dezelfde redenen dat ze deze keer verloor, deels vanwege een fris nieuw gezicht, Barack Obama, deels omdat ze ook toen een slechte campagne voerde, gebaseerd op ‘nu is het mijn beurt’ of ‘nu is het onze beurt’. Na vier jaar als minister van Buitenlandse Zaken voor Obama trok Clinton zich in 2012 terug om een aanloop te nemen naar 2016.

Omdat Clinton zo’n zwaargewicht was, joeg ze al bij voorbaat alle mogelijke tegenstanders weg. Die pasten wel op om zich door de Clinton-tank te laten platwalsen. Ironisch creëerde ze een opening voor Bernie Sanders, een socialist op leeftijd die als senator weinig bereikt had. Sanders zou nooit aan bod gekomen zijn als jongere, betere kandidaten de aandacht zouden hebben opgeeist. Door boven de markt te blijven hangen als onvermijdelijke kandidaat beperkte ze het toekomstperspectief van de Democraten tot een 69-jarige vrouw met tonnen bagage en een 74-jarige socialist die reisde zonder koffers. De enige die ook nog nadacht over een campagne was de 74-jarige vicepresident Joe Biden.

De Clintoncampagne had een soort onvermijdelijkheid, een gevoel dat schipbreuk dreigde maar dat niemand in staat was de koers te verleggen, dat niemand de in gang gezette ontwikkeling nog kon stoppen. Het was niet dat de problemen met Hillary Clinton niet aan de orde waren gesteld. Al ver voor de verkiezingen kwamen analyses van wat er mis was: te oud, te weinig visie, te veel vanzelfsprekend privilege, een herhaling van zetten in een veranderde tijd. Te Clinton. Maar het was boter aan de galg. Een aantal mensen zag de potentiële problemen wel maar toen was de trein al vertrokken.

Het enthousiasme was altijd beperkt tot een ‘nou ja, dan moet het maar’. Voor de aanhangers van Sanders vertegenwoordigde Clinton de plutocratie en de arrogantie van de gevestigde machten, een beeld dat ze versterkte door geheimzinnigheid rondom haar duurbetaalde lezingen op Wall Street. Met gekromde tenen begroetten Democraten Clintons email-schandaal. Het was zo herkenbaar. Niet echt een groot schandaal maar een typische Clinton-affaire van ontkennen, meebewegen, bagataliseren en ten slotte verontschuldigen. Ze bleek ook te veel betrokken bij de Clinton Foundation, het charitatieve vehikel van de familie. Niet alle deals die daar gemaakt waren, oogden even kosjer.

Het voedde allemaal de haat en afkeer van ‘de Clintons’ die de verkiezingen zou beslissen. Die afkeer speelde een grotere rol dan welk programmapunt dan ook. Veel mensen zagen Trump niet zitten maar ze hadden een nog grotere hekel aan Clinton. Ook onberedeneerde haat heeft een bron en er was iets in de Clintons dat mensen afstootte. Dat iets was een restant van Bill Clintons onvoldragen, ongedisciplineerde en deels mislukte presidentschap, de hele en halve schandalen die altijd om hen heen cirkelden. Dat Trump bij het tweede debat een kwartet door Bill onheus bejegende vrouwen (ik druk me voorzichtig uit) in de zaal zette, oogde onfris, zeker gezien zijn eigen escapades, maar het werkte wel. Op de slechtste momenten kwam Bill weer opduiken, zoals hij ook in 2008 een ongeleid projectiel was geweest.

Hillary Clinton zag dat allemaal niet, realiseerde zich niet dat de zelfverzekerdheid, de voorspelde overwinning van de Democraten de kiezers irriteerde. De Democraten dachten dat al die groepen die de partij probeerde te bedienen, samengevat als identiteitspolitiek, vanzelf een meerderheid zouden vormen. Zo had de Clinton campagne het uitgerekend: de Republikeinen konden gewoonweg niet het Witte Huis winnen. De Democraten hadden de Hispanics, de Aziaten, de LGBT-gemeenschap, de zwarten, de joodse kiezers, de hoog opgeleiden, de vrouwen – noem het maar op. Daar konden de Republikeinen niet tegenop.

Als je het verslag van de campagne leest schrik je je rot. Het mismanagement, de kliek van Hillary-getrouwen (al sinds 1993 bekend als Hillaryland), de misverstanden en langs elkaar heen werkende operators: organisatorisch was Hillary geen wonderwoman. En dan de essentie van de campagne: tellen. De Clinton-campagne dacht dat ze een ‘ijzeren muur’ had gebouwd van staten die zonder enige twijfel op haar zouden stemmen. Daarop baseerde men de keuzes waar campagne te voeren. Pas de week voor de verkiezingen bleek die ijzeren muur van glas. Clintons campagne zag het pas laat, de modellen deugden niet. Pikant was dat de Trump-campagne wel degelijk zijn peilingen had bijgesteld op een mogelijk hogere opkomst van oudere blanke mannen. Hun kiezersonderzoek had daarop gewezen. In Clintons analyses bleven die ondervertegenwoordigd. Uiteindelijk verloor Clinton staten die ze dacht al in de tas te hebben, staten waar ze geen campagne had gevoerd.

Overal was de opkomst hoger dan gedacht en dat werkte in Trumps voordeel. Hij had iets losgemaakt. Clinton was er alleen maar.

Woensdag is het een jaar geleden dat Trump de verkiezingen won. Deze zomer schreef ik al een verhaal dat betoogde dat de man wel degelijk een transformational president had kunnen zijn. Als hij niet Trump de psycho was geweest natuurlijk ..

Maar lees hoe het ook had kunnen uitpakken. Hoe het had kunnen zijn

De minister van Handel, Wilbur Ross, blijkt deals te maken met vrienden van Poetin. Daar gaat de volgende minister. Moeilijk te zien hoe hij aan kan blijven.

De psycho weet het al meteen. Het is een psychopaat die het heeft gedaan. It takes one to recognize one. Geen gun probleem, ben je gek. Blij dat een andere Texaan begon te schieten – 27 doden en de rest in de kerk gewond en de psycho roept dat het anders veel erger was geweest.

Vergelijk het maar met de reactie op New York. Terreur is als je bang gemaakt wordt. In Texas moet je permanent bang zijn voor loonies met wapens. Geen wachttijd, geen voorwaarden, iedereen mag met een pistool rondlopen. Dat is terreur.

Daar gaan we weer. Nu in Texas waar je gewoon met wapens kunt rondlopen en er niet eens een wachttijd is voor de aanschaf ervan.

Meer dan twintig doden, lijkt het nu. Geen record dat Amerika nog greater maakt.

Het vaste geneuzel, ook door de gouverneur van Texas, een wapenfan. Ook van de psycho. Hij is al weer aan het bidden.

Geen goed moment om over wapenwetgeving te praten. Past niet.

Het is bijna een jaar geleden dat Hillary Clinton de verkiezingen verloor.  Inmiddels is wel duidelijk dat haar campagne een spookschip was met niemand aan het roer. Lees hier de evaluatie van haar campagne, door haarzelf, door twee capabele journalisten en pas daarin hoe Steve Bannon Donald Trump het Witte Huis in parachuteerde.

Clintons verlies leidde tot Trumps buitengewone kans om van zijn onverwachte presidentschap (ook door hemzelf) een transformation presidency te maken. Hoe het had kunnen zijn. Hoe het had kunnen zijn

En laten we een moment stilstaan bij wat ook had kunnen gebeuren, als Hillary niet had verloren. Dan hadden we nu een ander Supreme Court gehad, talloze onderzoeken in het Congres tegen de president, een complete verlamming in Washington, competente bureaucraten en een doordacht buitenlands beleid, maar een sfeer waar niemand blij van zou worden. Iedereen zou zich voorbereiden op de afstraffing die de Democraten in 2018 zouden krijgen en de herovering van het Witte Huis door de Republikeinen onder Ted Cruz in 2020. Je hoeft Trump niet plezierig te vinden om Clintons nooit gebeurde presidentschap niet te missen.

Ik las gisteren in de NRC het interview met Susan Neiman. Het verontrustte me. Ik kon er eerst niet de vinger op leggen maar ik denk dat het komt omdat ze zo in haar eigen intellectuele progressieve wereldje zit opgesloten. Het ging alleen maar over Trump als staatsvijand. Ze hoopte zelfs dat de Democraten hem na 2018 zouden afzetten op grond van het 25ste amendement van de grondwet.

Je kunt alleen maar hopen dat de Democraten haar negeren. Het zou, ik blijf het maar volhouden, Pence president maken, en de Republikeinen een prima middel geven om in 2020 het presidentschap te behouden. Ik kan maar niet bevatten waarom progressieven dit niet kunnen inzien. Maar misschien is enig praktisch inzicht haar vreemd. Ze had gehoopt dat Obama de banken had laten omvallen. Well, good luck with that.

Het was een intellectueel betoog, over postmodernisme, relatieve waarheden en hoe uiterst rechts de linkse intellectuele prietpraat had gekaapt en omgezet in een wapen tegen links. Wat me verontrustte, denk ik, was het totale gebrek aan inzicht in de redenen waarom Trump de verkiezingen won (kan ook aan het interview liggen maar ik kreeg de indruk dat het Neiman zelf was). Alleen maar gezeur over black lives matter, over hoe erg Trump wel niet was, hoe gevaarlijk die aanhang van Trump was – die was gewapend! Een burgeroorlog was haar grote zorg.

Met dit soort intellectuelen gaat Amerika zichzelf niet terugvinden. Sterker, ze gaan de kans op een burgeroorlog aanwakkeren. De zelfverzekerdheid, de arrogantie die van de Clinton campagne afstraalde leek ook deze dame in bezit te hebben. We weten wat het met Clinton opleverde.