Mooi overzicht van de manier waarop de late night shows reageerden. Allemaal beter dan de psycho, of Ryan of McConnell. maar vooral Kimmel is weer grandioos.

Vandaag houdt het Supreme Court hoorzittingen over de vraag of gerrymandering niet in strijd is met de grondwet. In dit geval gaat het om de staat Wisconsin waar de Republikeinen (natuurlijk, altijd zij) de staat na de volkstelling van 2010 zo hebben ingericht dat ze met een minderheid aan stemmen een zeer ruime meerderheid aan zetels halen in het staatscongres.

Wat is gerrymandering?

Ook als iedereen die ervoor in aanmerking komt mag kiezen garandeert dat nog niet dat de verkiezingen eerlijk zijn in een bredere zin. In de Verenigde Staten kunnen de staten zelf hun kiesdistricten indelen. Ze doen dat steeds opnieuw na de volkstelling die eens in de tien jaar gehouden wordt (in een nul-jaar, straks weer in 2020). Er zijn geen vaste regels voor en dus is ook de indeling deel van de politiek.

Politici delen hun kiesdistricten graag zo in dat ze het maximale voordeel opleveren voor hun partij. Dat kan betekenen dat je alle waarschijnlijk Republikeinse kiezers zodanig spreidt over de kiesdistricten (steeds zestig procent) dat ze bijna altijd een Republikein opleveren. Of je groepeert je tegenstander zodanig dat hun district bijna honderd procent Democratisch is. Dat garandeert één Democratische zetel maar maakt de omliggende districten minder Democratisch. In Misssissippi zijn alle zwarte kiezers in honderd procent zwarte kiesdistricten gegroepeerd, wat hen een paar zetels garandeert maar minder dan wanneer ze hun invloed in meer districten konden doen gelden.

Het is een oude Amerikaanse gewoonte, gerrymandering genaamd naar Elbridge Gerry die in 1812 gouverneur was van Massachusetts. Hij deelde de staat zo in dat zijn Democratisch-Republikeinse partij er het meest van kon profiteren, wat één district opleverde dat leek op een salamander die zich om de halve staat heen krulde. Aan de combinatie van salamander en gerry danken we gerrymander. Meer factoren spelen een rol maar het is een van de redenen dat de Democraten in 2014 voor het Huis van Afgevaardigden 47 procent van de stemmen haalden (landelijk) maar slechts 43 procent van de zetels. Met 52 procent van de stemmen slokten de Republikeinen 57 procent van de zetels op. De bescherming die de Republikeinen voor zichzelf hebben ingericht betekent dat volgens het Cook Political Report slechts 37 van de 435 zetels in het Huis echt op het spel staan.

Gerry’s mandering

De Republikeinse winst in 2010 – het tussenjaar waarin Obama flink werd afgestraft – had langdurige gevolgen. Dat was ook het plan. In 2008 besloten Republikeinen alles op alles te zetten op de staatsregeringen én het Huis. Hun programma heette Redmap, Redistricting Majority Project. In de tussentijdse verkiezingen van 2014 wisten ze hun winst verder uit te bouwen. De Democraten kunnen het zichzelf verwijten: ze kwamen simpelweg niet opdagen bij die tussentijdse verkiezingen. In 2014 nam slechts 36,6 procent van de geregistreerde kiezers de moeite om te stemmen en de meesten van hen waren Republikeinen die heel goed wisten wat er op het spel stond.

Het netto effect is dat het midden is verdwenen. Gematigde Republikeinen die door Democratische kiezers uitgedaagd konden om wat naar het midden op te schuiven, zijn weggewerkt door de eigen partij. Met het creëren van veilige districten is hun grootste gevaar dat ze op rechts uitgedaagd worden in de voorverkiezingen. Het project in 2010 zocht de staten waar de staatswetgever en niet een commissie de districten bepaalt met een Republikeinse gouverneur die de wetgeving niet van een veto zou voorzien. Slechts zes staten gebruiken niet partijdige commissies: Arizona, Iowa, Californië, Washington, Idaho en New Jersey. Deze travestie is een van de redenen dat de mening van de meerderheid van de Amerikanen in het Congres vaak geen meerderheid vindt.

In een regering vol met ethisch gehandicapte lieden – de baas voorop – springt na het vertrek van de insider dealer Price één man er met kop en schouders bovenuit: minister Mnuchin van Financiën.

Mnuchin is multimiljonair en heeft een beeldschone oliedomme echtgenote. Voor zijn huwelijksreis wilde hij graag wat overheidsvliegtuigen hebben. Om de zonsverduistering te zien nam hij een privé vliegtuig, op kosten van de belastingbetaler.

Mnuchin stond naast de pyscho toen die in de lichttoorts neonazi demonstratie, met antijoodse leuzes, heel aardige mensen herkende. Munchin, joods, liep niet weg – dat deed niemand van de lafaards die erbij stonden. Sterker, hij verdedigde zijn baas.

Nu liegt hij alles bij elkaar om een totaal geschift belastingplan erdoor te jassen.

Het is moeilijk om in deze regering je favoriete zwart schaap te kiezen maar Mnuchin hoeft er nauwelijks zijn best voor te doen. Het gaat bij hem vanzelf.  Een Republikein zoals Republikeinen bedoeld zijn. Op weg om de boeken in te gaan als de slechtste minister van Financiën sinds de republiek werd gesticht. Partner in crime met de president die op plek 45 van de waardering voor presidenten gaat belanden.

Al die loyaliteit aan de baas is hartverwarmend. Ik denk dat hij het einde van het jaar niet haalt.

De psycho deed een oproep tot eenheid. Je moet het lef maar hebben.

Dit is de man die tweets stuurde aan de burgemeester van Londen toen daar terroristische aanslagen plaatsvonden. Dit is de man die in Charlottesville de gewapende neonazi’s goedpraatte. Dit is de man die 24 tweets besteedde aan zijn gefabriceerde NFL conflict en geen aan Puerto Rico.

Vrienden van de man die oproept tot eenheid

Dit is de man die Hillary in het gevang wilde gooien voor privé email gebruik en zijn halve staf privé laat mailen. Dit is de man die liegt over belastingwetgeving. Die 20 miljoen mensen hun verzekering af wil nemen.

De excessen van deze idioot zijn zodanig en zo veelvuldig dat je na een paar weken al weer bent vergeten hoezeer de psycho de civic society van de VS heeft vernietigd.

Nee, eenheid zal er niet komen met deze man.

Een onbelangrijk punt op een dag als vandaag: ik ga niet stemmen in de voorzittersverkiezingen van de PvdA. Geen idee welk van de twee opties de slechtste is, dus ik laat het maar zo.

Wat mij betreft had Spekman meteen in maart moeten opdonderen en had een interim een radicale verandering moeten voorstellen waarin de partij al of niet mee kon gaan. De moeite die het blijkbaar heeft gekost om kandidaten te vinden en de kwaliteit die uiteindelijk boven water kwam doet het ergste vermoeden.

De interesse in een vernieuwde PvdA is al verwaterd, zoals ik eerder noteerde.

De echte slachtoffers? Puerto Rico. Arme mensen. Eerst genegeerd door de psycho nu uit het nieuws gedrukt door een andere psycho.

Gepubliceerd in de Morgen, België

Het lijkt gevoelloos om cynisch te zijn over Amerika’s nieuwe record: nooit kwamen bij een massamoord meer burgers om het leven dan nu in Las Vegas. Maar het is lastig om iets anders dan cynisch te zijn bij het horen van de ratata van automatische wapens, wegduikende mensen, tientallen doden. Dit soort wandaden zijn zo vreselijk, zo onvoorstelbaar, zo schokkend en tegelijk zo afstompend gewoon dat iedere andere reactie ongeloofwaardig zou zijn.

Jazeker, er zal rouw uitgesproken worden, tranen zullen vloeien, misschien is Donald Trump zelfs in staat roerende woorden voor te lezen van een teleprompter. Nee, het zal niet terrorisme genoemd worden, maar evenzogoed zijn dit soort daden traumatiserend. Een samenleving waarin dit kan gebeuren, herhaaldelijk gebeurt en waarin het morgen of volgende week weer zal gebeuren, leeft in constante angst. Daar heb je geen moslims voor nodig. Amerikanen zijn erg genoeg voor elkaar.

Een dergelijke conclusie mag hard lijken, niet gepast zelfs, maar er is geen ontkomen aan. Dit is de spiegel die Amerika zich moet voorhouden. Het land zwemt in de wapens. Elke poging om de aard daarvan – halfautomatische geweren zoals die hier gebruikt lijken – aan banden te leggen, elke poging om het moeilijker te maken om wapens te kopen, elke poging om het wapengeweld terug te dringen, wordt geblokkeerd. Zelfs de massamoord op een lagere school in Newton, Connecticut, liet Obama in 2012 gefrustreerd met lege handen staan.

Er zijn veel verklaringen aan te voeren waarom Amerika zo dol is op wapens en zo gewelddadig is, en die twee hangen natuurlijk nou met elkaar samen. Maar verklaringen zijn niet zo relevant als je naar oplossingen zoekt.

De grote sta-in-de-weg voor een beschaafd wapenbeleid in Amerika is de politiek, met voorop de huidige president. Donald Trump koestert zich in de lof en steun van de National Rifle Association (NRA), de moord- en wapenlobby die de Amerikaanse politiek in de tang heeft. De NRA blokkeert elke vorm van beperking op wapens vanuit de stellingname dat iedere aantasting van ‘het recht op wapenbezit’ een hellend vlak is dat zal leiden tot een totaal verbod. Ze zullen ongetwijfeld ook weer zeggen dat het mensen zijn die mensen doden, niet wapens. Wat deze lafhartige pr-manipulatoren nu eens niet kunnen zeggen, is dat dit niet gebeurd zou zijn als iedereen maar wapens had gedragen. Als iemand met een automatisch wapens vanuit de 32ste verdieping schiet op een opeengepakte mensenmassa dan doen al die wapendragende burgers er niet toe. Dan is er gewoon terreur. De terreur van het Amerikaanse wapenbeleid.

De NRA heeft de politiek in een houdgreep. Politici, van beide partijen, zijn als de dood om deze dodelijke lobby tegen zich in het harnas te jagen. Ze kunnen je kapot maken. Ze kunnen je helpen, zoals ze deden bij Donald Trump en vrijwel alle leiders van de Republikeinse Partij. Trump beloonde de NRA door direct een order van president Obama te schrappen die 72.000 geestelijk gestoorden van wapens zou weghouden.

Het is niet dat gewone Amerikanen dit willen. De meest recente opiniepeilingen geven aan dat Amerikanen in de orde van grootte van 68 procent een beperking willen van het gemak waarmee wapens kunnen worden verkregen. En toch komt er geen spat wetgeving door die aan dit verlangen tegemoetkomt.

De vreselijke waarheid is dat Amerika geen buitenlandse terroristen nodig heeft om zijn burgers schrik aan te jagen, in permanente angst te laten leven. De binnenlandse terroristen en de politici, inclusief de president, zijn reden genoeg om in Amerika steeds over je schouder te moeten kijken. En met toenemende gelatenheid dit soort massamoorden over je heen te laten komen.

Wat helpt rouw als het morgen weer kan gebeuren? Als de autoriteiten in je samenleving de dreigingen laten bestaan? Hoe kan je dan anders reageren dan met bozig cynisme?

It’s official. A new record. Meer dan 50 doden. America is great again.

Het misselijk makende geluid van een automatisch geweer. Officieel 20 doden maar het lijkt veel hoger te gaan worden. Misschien krijgen we onder Trump een nieuw record! Greatest! Bigglyist! Als ik het goed heb is de Orlando moord op 49 mensen tot nu toe de ernstigste massamoord.

Op CNN doen ze net alsof hier iets enorm verandert: kwetsbaar bij grote bijeenkomsten voor automatische wapens. Nonsens. Dit was er altijd al, dankzij de moord- en wapenlobby en de zielloze politici die naar hun pijpen dansen. In elk geval kan nu niemand van deze onfrisse groep claimen dat het hebben van wapens hier een massamoord had kunnen voorkomen. Deze persoon schoot lekker met zijn automaat vanuit een hotelraam op een groep mensen die vastzaten in een ruimte. Daar kan zelfs de NRA niks van maken. Zou je denken. Maar ik weet zeker dat ze weer wat verzinnen.

Het is gewoon een van de vele maasamoorden die jaarlijks in Amerika plaatsvinden. De voorspelbare reactie: rouw, huilen, Trump die tweet, en verder niks. Als er nou moslims bij betrokken waren, dan kon de psycho tenminste helemaal los gaan. Lijkt er niet op. Gewoon, Amerikaanse geweld. Same as it always was.

Ministers rondom de psycho hebben een hoge mate van tolerantie voor belediging. Kleine Jefferson Beauregard is het beste voorbeeld.

Rex Tillerson volgt. Hij zal binnenkort ontslag nemen. Een paar van de grootverbruikers van publieke diensten, vliegen op kosten van de belastingbetaler, zullen volgen. Het zou een wonder zijn als de psycho behoorlijk opvolgers kan vinden.

Ondertussen wordt op de achtergrond gewoon Republikeins beleid gevoerd. De belastingen voor de rijken omlaag, tekorten omhoog. Niemand van die zogenaamde bezorgde politici over overheidsuitgaven die er iets over zegt.

Minister Rick Perry, van de Olie en Kolenindustrie, heeft regulering voorgesteld onder de schijn van energieveiligheid. Onder zijn regels moeten centrales 90 dagen voorraad hebben. Met gas is dat lastig. Ra ra waarmee dat wel kan? U mag nooit meer raden. De kolenindustrie wordt hier gesubsidieerd.