Jon Ossof scoorde goed in Georgia, in de strijd om een open congreszetel (die van de zakkenvullende minister van gezondheid). Hier in California werd de strijd intens gevolgd, er waren zelfs mensen hier die speciaal naar Georgia waren gegaan om campagne te voeren.

Ik ben pessimistisch over zijn kansen, ondanks de 48,5 procent die Ossof haalde, net 1,5 procent te weinig om direct gekozen te worden. Hij moet nog een keer, over twee maanden, en dan zal de energie die zijn campagne had verminderd zijn en zullen de Republikeinen alles in de strijd gooien.

De kwestsbaarheid van de perfide Republikeinen is natuurlijk wel goed nieuws. In 2018 zal dat winst opleveren voor de Democraten, niet voldoende om het Huis over te nemen (vooralsnog), en in 2020 kan de grote slag geslagen worden. Geduld.

Als u denkt dat Trump een onomsreden mislukking is tot nu toe, denk opnieuw. De Trump stemmers die ik hier sprak – ik hoef niet ver te gaan, een deel van mijn familie- zijn helemaal niet ontevreden. De economie draait als een tierelier, ik was gisteren bij Costco, een oplaadsupermarkt a la de Makro, waar het spul met bakkenvol de deur uitging. Ze denken dat Trump enorme economisch groei veroorzaakt, kijk maar naar de aandelenmarkt. Never mind dat de groeicijfers matig zijn, net als vorig jaar.

Over Obamacare hoor je ze niet, die Trump aanhang. Wel over de muur. Hij doet het toch maar. Hoe gaat hij dat betalen? Daar hebben ze niet over nagedacht. Zijn ze bereid hogere belastingen te betalen voor die muur? Voor defensie? Nou nee, maar hoe het dan wel betaald moet worden, dat weten ze niet.

Obama beschuldigd van afluisteren, twee reismaatregelen die mislukten, generaal Flynn, de Mad King Edward persconferentie, een racist op justitie: het is allemaal al weer vergeten, zoals dat gaat. Niemand die Trump nog associeert met de pussy grabber.

We moeten er niet te veel aandacht aan besteden. Zelfs progressieven stonden te juichen toen Trump voor het eerst zijn speeltjes gebruikte in Syria. Een superbom gooien op IS, altijd goed voor succes.

Mensen zijn niet geneigd om toe te geven dat ze een incompetente psycho in het Witte Huis hebben gezet. Nu niet en voorlopig niet. Wen er maar aan. Pas als het echt fout gaat of doordringt dat de man werkelijk niets anders kan dan een gemakkelijke rechter door de Senaat jassen of gezondheidszorg voor vrouwen afschaffen, of de kolenmijnen weer toestaan te vervuilen, pas dan zal de terugslag komen. Ik heb hier niet de indruk dat we al op dat punt zijn beland – zelfs niet in California.

Komende drie weken in het deel van Amerika dat nog bij zijn verstand is: Californië.
Op boekpromotietour met mijn echtgenote – zie rechts onder: The Dancing Girl and the Turtle.

Postings misschien wat onregelmatig.

Geen gebrek aan mensen die precies weten wat de aanval op het Syrische vliegveld betekent. Is het een grote tournure voor Trump? Hebben de neocons met hun roep om regime change de macht overgenomen? Weet Trump wat hij doet? Gooi het maar in mijn pet, zeg ik. Niemand die het weet – zelfs de psycho niet.

Ik verwacht dat de Russen niet zullen reageren op de aanval, afgezien van wat niets kostende gebaren, zoals kritiek in de Veiligheidsraad en het opzeggen van de samenwerking van 2015. Interessanter is of Nikki Haley met haar verhaal van regime change op of over het randje opereert. Ik heb geen idee. Het zou inderdaad een complete ommekeer zijn van alles wat Trump & Co tot nu toe hebben verkondigd. 

Sterker, het zou ook een afkeren betekenen van Obama’s beleid om het Midden Oosten in zijn eigen vet te laten gaarsmoren. De opties die Obama had in 2013 waren allemaal gevaarlijk tot bijzonder slecht, en dat is nu niet anders. Het Amerikaanse belang bij een interventie met soldaten aan de grond is moeilijk te zien. Reken maar dat IS het met gejuich zal begroeten.

Is Assad toast? Ik denk het nu wel, omdat de Russen zich moeten realiseren dat ze de man ook niet kunnen controleren. Overigens is Iran in dit hele verhaal muisstil geweest. Ze kijken welke kant het op valt. 

Trump lijkt ontdekt te hebben (of McMaster heeft hem dat verteld) dat Amerika in de wereld een leiderschapsrol heeft, of hij het nou leuk vindt of niet. Voorlopig kunnen we op basis van deze aanval en het sturen van een paar schepen naar de buurt van Noord-Korea nog helemaal niets concluderen, lijkt me.

Xi moet met gemengde gevoelens Florida hebben verlaten. Onaangenaam om tijdens het eten (hopelijk voor hem niet met de vreselijke Trump wijn) verrast te worden op een aanvalletje op Syrië. Niet de aanval maar de verrassing was lastig. Onduidelijk wat voor conclusies hij getrokken heeft. Ik vermoed wel dat hij de opgewonden praatjes over een anti-China beleid met een flinke zak zout neemt, maar dat deed hij tevoren ook al.

Met Bannon verdwijnend in de coulissen lijkt de nieuwe darling van de Republikeinen Nikki Haley, de VN ambassadeur. Niet verrassend, ik noemde haar indertijd als belangrijkste Republikeinse kandidaat voor het vice-presidentschap, nu kan ze ook bogen op buitenlandse politiek ervaring. Als er een vrouwelijke presidentskandidaat komt dan lijkt Haley daarvoor meer in aanmerking te komen dan wie dan ook. Tijd, kortom, om de Lenin verhalen over Steve Bannon, al die overdreven aandacht, in te ruilen voor verhalen over Haley. Je kunt er de klok op gelijk zetten.  

In de opwinding van Trump going global zou ik het bijna vergeten: een prachtige column van Edward Luce over het gevaar van de blijvende aanwezigheid van de Clintons in het Amerikaanse politieke leven. De FT is soms wel, soms niet bereikbaar voor niet abonnees (zelfs papieren abonnees, zoals ikzelf, hebben geen directe toegang) maar google Beware of the return of the Clinton dynasty en u bereikt de column.

Regelmatige lezers kennen mijn afkeer van de Clintons en mijn stelling, lang voordat ze hem bewees, dat Hillary een ramp zou worden voor de Democraten en de wereld. Ik heb ook altijd gevonden dat Billy een enorme teleurstelling was, een schandvlek, zo u wilt, op ons babyboomer blazoen. Kregen we de kans om wat goeds te doen, maakten we er een puinzooi van. In een post election debatje heb ik de Clintons eens een kanker op de Amerikaanse politiek genoemd, tot verontwaardiging van mijn mede debaters. Het klinkt inderdaad wat hard, maar ik geloof niet dat ik er ver naast zat. Lees Luce.

Of en wat het oplevert, dat bombarderen van een Syrisch vliegveld, staat nog te bezien. Trump kon weinig anders dan deze actie ondernemen, waarschijnlijk waren de Russen tevoren gewaarschuwd en het zou me niet verbazen als het bij deze ene actie blijft (hoewel de Russen zelf zouden kunnen reageren op Assad, die ze blijkbaar niet voldoende onder controle hebben).

Wat me het meest opviel was de toespraak van Trump. Voor het eerst hield het vol om tweeënhalve minuut lang president te zijn. Zijn toon was die van een man die verantwoordelijkheid draagt, hij sprak langzamer, hield zijn kleine vingers in toom en week niet af van het script op de teleprompter. Hij zag er – kan het? ja dus – presidentieel uit.

Met de val van Bannon en het love fest in Florida met de Chinese leider zijn we in een nieuwe fase beland van de regering Trump. Tijd voor serieuze zaken. Er moeten nog een hoop malloten verwijderd worden en Trump zelf is een instabiele factor maar deze week lijkt hij op weg naar een meer inhoudelijk presidentschap. Nog steeds niets waar je vrolijk van wordt, gecombineerd met de Republikeinen in het Congres, maar wel serieus.

Ik vond alle aandacht voor de Lenin van Trump, Steve Bannon, altijd al overdreven. En nu blijkt zijn carrière al in de knop te sterven. Geen Lenin erfenis van deze Raspoetin. Volgens Politico had hij willen terugtreden maar hebben de geldschieters van alt-right, de familie Mercer, hem daarvan weerhouden.

Uit wat we nu horen blijkt dat Bannon gewoon de strijd verloren heeft. Zijn chaos beleid wordt nu door Jared Kushner gedwarsboomd en bloed is dikker dan water, de familieband heeft Trump overgehaald Bannon te laten vallen. De NSC zetel voor Lenin was altijd een onzinnige stap die geen zichzelf respecterende National Security Adviser zou accepteren. McMaster heeft Bannon eruit geduwd.

Geen beter vermaak dan leedvermaak. Maar de schoonmaak van het Witte Huis moet nog beginnen. Er zitten veel te veel Breitbart types in de West Wing, onder wie mijnheer Gurka, een niet geheel frisse Hongaarse Amerikaan. Het is net de serie de West Wing: wordt vervolgd. Alleen is de positie van Bannon geen clif hanger meer.

Er wordt veel gezeurd vandaag over de vermeende beschaving die verloren is gegaan nu de  Democraten weigeren een gekwalificeerde kandidaat voor het Supreme Court te steunen, waardoor de zestig stemmen minstens regels moet worden gebroken. Vooral veel tranen door dezelfde Republikeinen die een jaar geleden de grondwet met voeten traden door een gekwalificeerde kandidaat voor het Supreme Court niet eens te willen ontvangen.

Mitch McConnell speelde die kaart goed en zonder enige wroeging over beschaafde regels in de Senaat of zelfs het schenden van grondwet en traditie. Het leverde Trump het presidentschap op. Nu klagen dat het Supreme Court gepolitiseerd wordt, is ergerniswekkend.

Zeker, Robert Bork had in 1987 rechter moeten worden. Het valt de Democraten te verwijten dat ze toen een gekwalificeerde rechter lieten sneuvelen. Maar bij de verkiezingen van 2000 bleek het Supreme Court al hopeloos politiek, wat nog eens twee conservatieve door kleine Bush benoemde rechters opleverde.

Washington is puinhoop van onbeschaafd en obstructie gedrag. Net te doen of de blaam hiervoor bij beide partijen ligt is flauwekul. Het zijn de Republikeinen die schuldig zijn. In het Huis sinds Newt Gingrich beschaving opzij zette ten bate van politiek gewin, in de Senaat sinds de Republikeinen besloten Obama op elk terrein te blokkeren.

Al die hete tranen die nu gestort worden zijn fake, om maar eens een actueel woord te gebruiken.