President Obama jast er nog een grote hoeveelheid maatregelen door in zijn laatste dagen. Ze zijn belangrijk, ook al kan Trump ze allemaal terugdraaien.

Het belang is symbolisch: iedere keer dat Trump een maatregel terugdraait die honderdduizenden, soms miljoenen Amerikanen aangaat, onderstreept hij wat voor president hij is. 

Dit soort last minute acties zijn heel gebruikelijk. President John Adams (1797-1801) zadelde zijn opvolgers Jefferson op met een reeks ‘midnight judges’. Ook andere presidenten probeerden aan het einde nog wat.

Waar Obama verschilt met zijn voorgangers is zijn opvolger. Trump is zo omstreden, nu al, of beter gezegd, nog steeds, dat het de moeite loont hem vast te pinnen. De meerderheid in Amerika is compleet out of step met president en Congres. Ja, ik weet wel dat de verkiezingen die uitslag niet weerspiegelden, maar dat doet niets af aan de vaststelling van dat feit.

Het is de agenda waarop de Democraten zullen moeten gaan bouwen. Daarmee doet Obama iets dat hij de afgelopen acht jaar heeft nagelaten: de Democratische Partij opbouwen tot een een effectief vehikel voor een progressieve agenda.

Er zijn twee mogelijkheden voor Republikeinse zwaargewichten met ambities om met het Trump presidentschap om te gaan. Ted Cruz leek de eerste manier te kiezen: afstand nemen, toen hij op de conventie opriep om ‘uw geweten te stemmen’. Een paar weken later bleek wat we al wisten: Cruz heeft geen geweten en likte de voeten, of de kleine handjes, van baas Trump. 

De tweede manier was die van Marco Rubio. Hij hield zich gedeisd, hoopte dat hij in Florida zijn senaatszetel kon behouden (die hij eerst had willen afstoten omdat hij het niet leuk werk vindt en het weinig verdient) zonder helemaal all out voor Trump te hoeven gaan. Het lukte. Trump hielp hem aan zijn senaatszetel en Rubio is nu bevrijd en vrij.

Dat bleek bij de hoorzittingen met kandidaat minister van Buitenlandse Zaken Tillerman, een zakenpartner van Poetin. Rubio was de meest agressieve ondervrager en bracht Tillerman serieuze schade toe. Nou ja, dat deed Tillerman zelf, door te laten zien dat hij eigenlijk niet geschikt is voor het werk.

Maar waar het werkelijk om ging was 2020. Als de chaos van de Trump jaren duidelijk is (Rubio hoopt natuurlijk op een goede gezondheid van Trump zodat Pence met Trump ten onder gaat, anders werkt het hele scenario niet) dan zal de anti-Trump vleugel van de Republikeinse Partij (nou ja vleugeltje, maar dat zal de komende jaren groeien) zich warmlopen voor de campagne van 2020. Let op kleine Marco. Kiezers beloofd dat hij zes jaar zal bijven? Naah, het vaderland roept.

De wraak van Rubio zal zoet zijn.

We hebben een psycho die president wordt, een uur lang bull uitkraamt in wat moet doorgaan voor een persconferentie maar meer een reality event is, great, beautiful, wonderful en totaal onzinnig. De persvrijheid is niet bedreigd, wel de integriteit van een essentieel deel van de democratie, vrije nieuwsgaring. 

Hij wordt president dankzij Russische interventie, FBI stupiditeit en, toegegeven, een gemankeerde tegenstander.

Het Witte Huis gaat binnen de kortste keren tot over zijn oren in de ethische en corruptie problemen zitten. 

De hulpjes van de president elect, allemaal wonderen van rationaliteit vergeleken met hun baas, lopen weg van wat hij als standpunten tijdens de verkiezingen heeft verkondigd.

Het Congres is Republikeins dankzij de dankzij’s en interpreteert dat als een mandaat om Amerika naar haar beeld te hervormen, never mind dat het land op geen enkele manier achter zijn agenda staat.

De nieuwe wereld is verdraaid oud geworden. Een voorbeeld voor de rest? Het valt niet te hopen.

What goes around, comes around. Amerikanen hebben mooie uitdrukkingen voor dingen die in het dagelijks leven gebeuren. 

Psycho president Trump die in een tweet om half drie ’s nachts met hoofdletters meldt dat er FAKE NEWS rondgaat. 

De hele maand oktober zat ik te wachten tot er een tape of zou duiken van Trump op zijn slechtst, waarschijnlijk tijdens de opnames van zijn tv shows. Hij kwam maar niet. Ondertussen zaten de Russen, als de berichtgeving waar is, op video’s van zijn avonturen in Moskouse hotels. 

Is het allemaal waar? Ik weet het niet. Ik weet ook niet of we het gaan weten. Ik zou de video’s graag zien. Maar in zekere zin doet het er niet toe. In dit klimaat van niet nieuws, onzin nieuws en harde feiten is het kwaad alweer geschiedt.

Je moet het Poetin nageven. Hij speelt zijn kaarten goed. Als ook dit fake news is, wat de door Trump niet geloofde inlichtingendiensten niet lijken te geloven, dat werkt het in elk geval zoals de Russen willen. Eerst hebben ze Clinton getorpedeerd, via de useful idiot Assange. Al doende ondermijnden ze het Amerikaanse democratische proces en de geloofwaardigheid van het systeem bij gewone burgers. Nu komt de voorspelbare volgende stap: ze gaan de zittende president klem zetten.

Het zou amusant zijn als het niet zo treurig was.

Het is al te gemakkelijk om de afkeer die Trump heeft van ‘intelligence’, de informatie die de spionnen- en onderzoekbureaus van de Amerikaanse overheid verschaffen, te vertalen in gebrek aan vertrouwen in die bureaus of hun leiding. Er werd zelfs gesuggereerd dat Trump onverstandig was om de strijd aan te gaan met die bureaus omdat ze hem konden ondermijnen. Die suggestie lijkt me echter nog verontrustender dan de psycho kwaliteiten van de nieuwe president. De CIA die wraak neemt op een gekozen leider die niet doet wat de CIA wil? Dan maar liever Trump als ‘decider’ zoals de slechtste president sinds Nixon zichzelf noemde, kleine Bush.

Nee, ik denk dat het veel gemakkelijker en veel simpeler is en tegelijk veel complexer. Trump wil deze informatie niet horen omdat hij twijfels oproept aan zijn overwinning, aan zijn legitimiteit. Dat laatste zal hem een zorg zijn, hij is gekozen en zal geïnstalleerd worden en blijft president tot hij omvalt of tegen een impeachment aanloopt.

Maar deze kleine man met zijn kleine handen is gewoon snel op zijn kleine pikje getrapt. Hij wil het niet horen omdat hij heeft gewonnen. Big. Great. Als al die valse kiezers in Californië niet gestemd hadden, dan was het zelfs een landslide. Dit is een type dat zijn eigen onzin gelooft. Dat zou juist meer reden moeten zijn om naar informatie van buiten te luisteren, maar vooralsnog is dat niet zijn modus operandi. Het past ook niet bij zijn karakter zoals we dat hebben leren kennen.

Meer in stijl was de reactie op Meryl Streep. De machtigste man van de wereld, de man die autobedrijven dwingt te doen wat hij wil (never mind dat zijn partij die autobedrijven acht jaar geleden failliet wilde laten gaan), de man die per tweet markten en landen kan doen rillen, laat zich opnaaien door een actrice. En het enige dat hij er tegen in kan brengen is dat ze een tweede rangs actrice is. Al doende loog hij weer een paar keer, maar dat is inmiddels normaal geworden.

In de afgelopen weken haalde de machtigste man van de wereld uit naar Vanity Fair dat zijn restaurant afkraakte. Naar Schwarzenegger die natuurlijk niet zo goed is in ‘you’re fired’ zeggen dan de kleine man met de tweets. Wat een zeikerd, wat een zeurpiet, wat een klein, miserabel mannetje.

De psycho in het Witte Huis is gevaarlijk. De kleingeestigheid, het nepotisme, de leugens: we zullen er aan moeten wennen tot Mike Pence het kan overnemen en weer gewone Republikeinse belastingverlagingen voor de rijken kan doorvoeren.