Willem Post vergeleek in de NRC de situatie in Korea met wat Cuba was voor JFK. Los van de vraag of Trump het gezond verstand heeft dat nodig is om op die manier op te treden, ontbrak een kritisch element in het verhaal. 

Tijdens de Cuba crisis waren het de militairen die graag direct intervenieerden, die in de aanval wilden gaan. De militairen in de regering Trump worden nu geacht een temperende factor te zijn. Maar dan gaat de vergelijking met JFK nauwelijks meer op.

Hieronder het kader over de crisis in mijn Geschiedenis van de Verenigde Staten die op 26 september in de winkel ligt.

Cubacrisis

In de loop van 1962 toonden luchtfoto’s van Cuba aan dat het door Fidel Castro geleide en door Moskou gesteunde land bezig was met voorbereidingen voor het plaatsen van korteafstandsraketten uit de Sovjet-Unie. President Kennedy kon deze dreiging in zijn eigen achtertuin niet accepteren. Een dertien dagen durende crisis volgde. De wereld was nooit dichter bij een kernoorlog. Een deel van zijn regering wilde een preventieve aanval doordrukken, maar Kennedy besloot tot een blokkade toen hij hoorde dat er Sovjet-schepen met oorlogsmateriaal onderweg waren. Hij gaf ze de keuze om om te draaien of een directe confrontatie aan te gaan met de Amerikaanse marine. De supermachten stonden ‘eyeball to eyeball’ en, zoals het historisch oordeel luidt, Chroesjtsjov knipperde het eerst en stemde in met het terugtrekken van de raketten.

In alle eenzaamheid en met een verbeten doorzettingskracht woog Kennedy de kansen en mogelijkheden, en deed uiteindelijk op het grote schaakbord van de wereldpolitiek alleen maar de juiste zetten. In eerste instantie luisterde hij vooral, daarna pakte hij de leiding en stond die niet meer af. Kennedy weerhield de haviken van een te agressieve benadering en weerstond de Joint Chiefs of Staff.

De blokkade begon om tien uur ’s ochtends op 24 oktober. Na één waarschuwingsschot wendden Sovjet-schepen de steven. Tegelijkertijd deed de regering-Kennedy een onderhandelingsaanbod voor de verwijdering van raketten in Turkije in ruil voor het afzien van raketten op Cuba. Tijdens de onderhandelingen besloot Kennedy om een boodschap van Chroesjtsjov te negeren en door te werken met een eerdere die meer ruimte bood. Uiteindelijk slaagde men erin de crisis te bezweren. Als gevolg van de Cubacrisis werd tussen Moskou en Washington de hot line aangelegd, een directe telefoonlijn die de communicatie in tijden van crisis moest vergemakkelijken.