Donald Trumps optreden – eindelijk mocht hij weer eens in het wild – voor CPAC, afgelopen zondag, kreeg te veel aandacht. Hier stond een man die de verkiezingen had verloren en wanhopig probeerde zichzelf een rol te geven.
Wij, de media, gaven hem die rol, precies dezelfde fout die we in 2016 maakten toen alles wat Trump zei gratis publiciteit opleverde. Dieptepunt voor mij was een half uur kijken naar een spreekgestoelte (dit was nog eind 2015, denk ik) waar Trump wat zou gaan zeggen. De spanning werd opgevoerd: Wolf had het natuurlijk over breaking news.
Such as it was, had zondag weinig te betekenen. Trump schold iedereen uit die niet honderd procent achter hem staat en beloofd kritische geesten onderuit te zullen halen in voorverkiezingen. Liz Cheney bijvoorbeeld, afgevaardigde Kinzinger, lulhannessen als McConnell. Niets nieuws.
Eerlijk gezegd, Trump had niets te melden. Hij stelde zich niet kandidaat (en ik zet er geld op dat dat niet gaat gebeuren, hij is te lui en wil helemaal geen president meer zijn, enkel winnen en dat is onwaarschijnlijk). Hij had het nauwelijks over Biden en de radicale Democraten, althans niet over programmapunten.
Het was gewoon Trump being Trump, 90 minuten geblaat.
Een ballon die leegliep. Laten we hem volgende keer niet opblazen.
Twee toevoegingen, woensdag.
1) Ik keek even terug naar Op1, omdat Maarten, de minst verhelderende analist over de VS, er zijn opwachting zou maken. Wat bleek? Er zat een Trump-watcher die live naar Trumps eerste woorden zat te kijken en daarover niets te zeggen had, behalve dat hij keek. Er zat Maarten die natuurlijk niets kon zeggen over de Trump speech die nog niet was gehouden en dus een verhaal hield onder meer over voter supression, de pogingen van de Republikeinen om zo min mogelijk Amerikanen te laten stemmen. Interessant onderwerp maar niet in deze context. Het geheel was licht beschamend. Trump kreeg aandacht die hij niet verdiende. Slappe nieuwsdag, ongetwijfeld, maar dat is nou precies wat de psycho groot maakte.
2) Gisteren had de NRC een commentaar over Trump en de Republikeinen. Het was een gewoon achtergrondartikel eigenlijk, precies het soort van opinie artikel dat ze liever niet hebben van een opinieschrijver omdat ze redeneren, terecht, dat de bureauredactie dat net zo goed kan. Het was ook vreemd dat een Nederlandse krant opinies debiteert over de vraag of Amerikaanse conservatieven wel goed bezig zijn. De krant repte van 74 miljoen kiezers die Trump in stelling bracht. Dat is natuurlijk onzin. Zoals de NRC zelf heeft vastgesteld, zullen veel van die kiezers nooit meer op Trump stemmen. De conclusie was een gigantische open deur: dat hoewel Biden president is, het Trump tijdperk niet voorbij is.
Voor beide observaties, Op1 en NRC, geldt dat de interessantere vraag, namelijk hoe het komt dat de helft van Amerika de weg kwijt is (of, zou ik zeggen, heel Amerika verdwaald is) en verstrikt zit in zijn eigen vooroordelen. En of Amerika niet hopeloos afglijdt naar een marginaal terrein – wat dat betreft had Maarten meer recht van spreken over de ondemocratische neigingen in de belangrijkste democratie. Maar geen van beide items was nodig. Trump als performer kan beter genegeerd worden.